Retrospektif.

Bu geceyi kendime retrospektif gecesi yaptım. Sondan başa bütün yazdıklarımı okudum, bütün paylaştığım şarkıları dinledim. Bu uzunca okuma ve dinlemenin sonunda kendimi kendime rağmen sevdiğime karar verdim. İstatiksel olarak çoğunlukla üzgündüm, aksiydim, mutluyken şaşpaldım. İçimdeki kötücül yanı hiçbir zaman inkar etmedim, prensesi oynamadım. Yalanı sevmedim ama susmayı sevdim. Üzgünken sustum, kızgınken bağırdım. İkisinin de sonunda hep ağladım. Ağlamayı kusmayı sevdiğim gibi sevdim. İçimdeki pisliği attıkça huzur buldum. Güzel şeylere ilgi duydum ama hayaller peşinde koşmaktansa yürümeyi sevdim. Saatler ve caddeler boyu arınıncaya dek yürüdüm. Çirkin olanı yerden yere vurdum ama aşırıyla hep barışıktım. Kendimle mutlu olmasam da kendimi anlatmaktan geri durmadım. Bazı düşünceleri bana aitmiş gibi anlattım. Bazı düşünceler bana aitti, anlatmadım. Uykuyu çok sevdim, sonsuz uykuyu hayal ettim ama ölümden korktum. Ölüme rağmen bir hayat kurabilenlere dışarıdan gıpta ettim. İçeriden onları aşağıladım. Mutlu insanları hakir gördüm. Mutlu insanları mutlu insan varmışçasına hakir gördüm. Kendimi sevmesem de bana benzeyenleri çok sevdim. Kalabalıklarla aram hiç iyi olmadıysa da yalnız kalmaktan kaçındım. Yalnız kaldığımda özledim. Yaşadıklarımdan çok yaşamadıklarımı özledim. Sevdiklerimi ve sevemediklerimi de özledim. Gündüzleri reddettim, geceleri büyüdüm. Velhasıl, gücümü diyalektikten aldım. Humor'u elden bırakmadım. Önce humor'u elden bırakmayışımı sevdiğime karar verdim, sonra bir gün kendimi sevme ihtimalimi sevdim. Olaylar gelişti.